در زبان و فرهنگ اسلامی، واژۀ «کریم» به‌معنای اصیل، خوش‌خوی و خوش‌روی، پاکدامن و عفیف، جوان‌مرد و با مروّت، بخشاینده، بلندهمّت و بزرگوار، خیرخواه و مهربان، نیکوکار، نیک‌نفس و نیکونهاد به کار رفته است که گویی همۀ ارزش‌های نیک را در خود جای داده. این‌ها همه در واژۀ «کریم» نهفته است و ما کریم اهل بیت علیهم‌السلام را امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌دانیم. او که همگان کریم خطابش می‌کردند و به بخشندگی و خوش‌خویی شهرت داشت.
بنا بر قول همۀ منابع شیعه، جعده، همسر امام حسن(ع) به‌تحریک معاویه، ایشان را با خوراندن زهر به شهادت رساند و در ازای این کار، پاداش زیادی از معاویه دریافت کرد.
آنچه در لحظات تشییع پیکر این امام همام مشهور است، اختلاف بر سر محل دفن آن حضرت بود و عایشه از بنی‌امیه مدد خواست تا مانع از خاکسپاری امام(ع) در کنار رسول‌الله(ص) شوند. از آنجا که بیم آن می‌رفت از این اختلاف جنگی برپا شود، امام حسین(ع) به وصیت برادر عمل کرد، اصرار به خاکسپاری در خانۀ پیامبر نورزید و با یارانش ایشان را در قبرستان بقیع به خاک سپردند.
شهادت نوۀ رسول‌الله(ص)، امام حسن مجتبی(ع) را به شیعیان و شیفتگان آن حضرت تسلیت عرض می‌کنیم.
شهادت امام حسن مجتبی (ع)
