مهدی و دشمنانش؛ غرب

لیبرال دموکراسی غرب

مهدیه موسی زاده: افراط و تفریط در طول تاریخ همیشه باعث بروز پدیده هایی شده است که گاهی حتی تا قرن ها بعد از آن، تاثیر آن پدیده ها به چشم می خورد. قرن 17 در اروپا، زمانی که نور افراطی گری های کلیسا و اربابان آن رو به خاموشی رفت و مردم بر ضد کلیساها و قدرت و تسلط همه جانبه آنها برخاستند، پدیده ای به نام لیبرالیسم در حال شکل گیری بود، گرچه در یکی – دو قرن بعد از آن دولت های لیبرال به صورت جدی اعلام وجود کردند. آنها مدعی دارا بودن ویژگی هایی بودند: تأمین آزادی بیان، تفكیك قوا و وجود پارلمان، دولت حداقلی و استقلال حوزه خصوصی و اینکه تنها معیار منفعت عمومی، انتخاب آزادانه افراد باشد نه صلاحدید اهل فن یا دیگران.
آنها مدعی بودند به “فرد” اهمیت می دهند. معیار باید انتخاب آزادانه افراد باشد. بالاخره تاثیرات خفقان دوره قدرت کلیساها باید از یک جایی بروز پیدا می کرد. این شد که معیار، فرد شد نه قوانین دینی. هرکسی آزادانه بدون حد و مرز می توانست انتخاب کند.
حال همین ایده ها به تولد دموکراسی انجامید. می توانیم بگوییم دموکراسی در یک کلمه یعنی شیوه زندگی جمعی که در آن همه برای مشارکت های اجتماعی، آزادانه از فرصت های برابر برخوردارند. اما در حوزه سیاسی، دموکراسی به شکل دیگری هم بروز پیدا می کند و فقط بر ایجاد کردن فرصت برای مشارکت آزادانه همه افراد در تصمیم گیری سیاسی تاکید دارد؛ یعنی دموکراسی فقط روش زندگی سیاسی یا شکلی از جامعه سیاسی که ارزش ها نسبی هستند را به نمایش می گذارد. با این تعریف، دموکراسی روی برابری انسان ها، قانون، حاکمیت مردم، و تاکید بر حقوق طبیعی، مدنی و سیاسی انسانی استوار است.

***

باید بین اندیشه لیبرالیستی و حکومت لیبرال و بین اندیشه دموکراتیک و حکومت دموکراتیک، تفاوت بگذاریم. اندیشه ها با این که نقش اساسی در ساماندهی حکومت ها دارند ولی فقط یکی از عنصرهای محوری تشکیل دهنده یک حکومت محسوب می شوند. عنصرهای دیگری هم مثل شرایط تاریخی و جغرافیایی، نهادها، امکانات فنی و منابع در دسترس در ساختار هر حکومتی نقش دارند. مزیت تفاوتی که قایل می شویم این نکته است که بر اساس یک فکر و اندیشه واحد شاید حکومت های متفاوتی با درجه های متفاوت تری از توسعه و تکامل تشکیل شود و با این که همه آنها یک هسته مشترک دارند ولی در اصل، همگی با هم فرق دارند. این را هم باید گفت که هم لیبرالیسم و هم دموکراسی را در عرصه سیاست و اندیشه سیاسی به کار می بریم.
در حال حاضر ساختار بیشتر حکومت ها در کشورهای توسعه یافته و غربی «لیبرال دموکراسی» است. به خاطر همین نباید تعجب کرد اگر عده ای رابطه بین لیبرالیسم و دموکراسی را پیوستگی و برابری تلقی کنند. اما واقعیت این است که رابطه بین لیبرالیسم و دموکراسی پیچیده تر از آن است که ایدئولوژی های زمانه ما ادعا می کنند.
کشورهای دارای حکومت های لیبرال دموکرات، گرچه به ظاهر سعی می کنند رابطه دین و حکومت را طوری جلوه دهند که دین هیچ نقشی در حکومت ندارد، اما در لایه های پنهان این ساختارها، نوعی دین ستیزی به چشم می خورد. اگر دین هیچ نقشی در حکومت ندارد و امری فردی است، پس چرا همین دولت های لیبرال دموکرات بودجه های فراوانی برای اقدامات غیر مستقیم دین ستیزانه صرف می کنند. اگر کمی از نگاه دینی خودمان و با توجه به روایات اسلامی بخواهیم لیبرال دموکراسی را بیشتر بررسی کنیم، وجه شباهت هایی بین این جریان و جریان های آخر الزمانی می توانیم پیدا کنیم.
هم در روایت های اسلامی و هم در روایت های ادیان دیگر به خصوص مسیحیت، از شخصی یاد شده که ضدمنجی است. مهم تر از این که نام او دقیقا چیست کارهایی است که انجام می دهد.
ضدمنجی یا همان دجّال واقعی، طبق روایت های اسلام کسی است که یک چشم دارد و جریان باطل را در آخرالزمان مقابل جریان حق رهبری می کند؛ ولی با تامل بیشتر در آنچه که از امامان معصوم به دست ما رسیده، می توان گفت که نمادها و ویژگی های فرهنگی که دجّال آن را تعقیب می کند، به فرهنگ لیبرال دموکراسی غرب در زمان ما خیلی نزدیک است.
در روایت ها آمده که ضدمنجی یک چشم دارد. می توان این یک چشم داشتن را اینگونه تعبیر کرد که یک جریان فرهنگی در آخر الزمان شکل خواهد گرفت که فقط خود را می بیند و هر فرهنگی به جز خودش را بر نمی تابد و حرکت های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی را فقط با معیارهای خودش می سنجد. در نتیجه به نابود کردن مخالفانش در سراسر دنیا می پردازد و با شعار «هرکس با ما نیست، بر ضد ماست» از مرزهای خود می گذرد و تمدن ها و فرهنگ های دیگر را به تسلیم شدن در برابر خود فرا می خواند. مشخص است که غرب با ساختار لیبرال دموکراسی اش، همه کشورها را به پذیرش حقوق بین الملل و حقوق بشری مجبور می کند که طبق معیارهای لیبرال دموکراسی تدوین شده است.
فرهنگ لیبرال دموکراسی با تسلط همه جانبه بر رسانه ها و وسایل ارتباطی جهان، در کم تر از چند ثانیه با طرز تفکر باطل خود با توجه به منفعت هایی که در هر کشور دارد، حق را باطل و باطل را حق جلوه می دهد؛ در کشورهای مختلف کودتا راه می اندازد تا به خواسته اش برسد. از دجّالک های خود در اقصی نقاط دنیا قهرمان می سازد و قهرمانان واقعی هر ملتی را قانون گریز، تروریست و مخالف با صلح جهانی معرفی می کند. در روایت های ما هم در مورد ضدمنجی نوشته اند که به سرعت نور کل زمین را می تواند طی کند. سرزمین ها را شهر به شهر و شهر ها را کوچه به کوچه و کوچه ها را خانه به خانه طی می کند. عصر ارتباطات و رسانه ها چنین چیزی را ممکن کرده است که یک جریان یا فرهنگ خاص بتواند با چنین سرعتی همه مردم روی زمین را از وجود خود مطلع کند.
فرهنگ لیبرال دموکراسی، با قدرت رسانه و دجّالک های خود، نوع پوشش، نوع غذا و حتی چگونگی سخن گفتن و راه رفتن مدنظر خودش را رواج می دهد و برای ملت ها الگوی چگونه بودن، چگونه زیستن و حتی چگونه مردن ارائه می کند.
پیروان ضدمنجی در روایت های ما دائم الخمرها، زنازاده ها، غناخوان ها و اصحاب لهو و لعب اند و می بینیم که امروز تنها فرهنگی که فریاد «بی بند و باری» سر می دهد و آزادی هرگونه فسق و فجوری را مجاز می داند، اندیشه و فرهنگ لیبرال دموکراسی غرب است. تدوین قانون های همنجنس بازی و قانونی کردن ازدواج دو همجنس نمونه ای از فریاد بی بند و باری آنهاست.
دجّال ندای «انا ربکم الاعلی» سر می دهد. اگر یک انسان یک چشم بیاید و فریاد بزند که من خدایتان هستم، آیا مردم متوجه نمی شوند که او همان ضدمنجی و دجال است؟ پس این اتفاق ها به طور مستقیم نخواهد افتاد. با ترفندهای مختلفی این پیام به گوش مردم خواهد رسید. لیبرال دموکراسی غرب با نشاندن انسان به جای خداوند، دعوی الوهیت می کند و با بیان این که رأی مردم رأی خداست و حق مردم حق خداست فرمان و قانون های الهی را کنار می گذارد و فقط قانون هایی را می پذیرد که توسط عقل بشری – بشر لیبرال دموکرات – تنظیم شده باشد.
در روایت ها خوانده ایم که مردم، پشت دجال کوهی از نان و جلوی او دریایی از آب می بینند و رزق و روزی شان را در گرو پیروی از او تصور می کنند و دجّال به هرکس بخواهد غذا می دهد. می بینیم که امروز اقتصاد دنیا در دست غرب لیبرال دموکراسی است. تحریم های اقتصادی، بلوکه کردن یا همین دزدیدن متمدنانه اموال، افزایش و کاهش نرخ نفت در هر زمان و با توجه به منافع روز خودشان و … همه اینها در دست لیبرال دموکراسی است تا جایی که در حمایت از انسان و کرامت انسانی تعریف شده توسط خودشان، با کشتن هزاران گاو و دفن آنان با بلدوزر یا ریختن ده ها کشتی گندم در دریا آن هم در برهه ای که در آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی هزاران انسان از گرسنگی جان می دهند، فقط به سود و زیان و مهار قیمت ها و تسلط بر گلوگاه های اقتصادی جهان می اندیشد.
قوم یهود از دجّال حمایت می کند. این در روایت های زیادی آمده است. امروز بر هیچ کس پوشیده نیست که صهیونیست بین الملل با تسلط بر اقتصاد اروپا و آمریکا و معادن و منابع درآمدزای جهان و رسانه های جمعی، حمایت کننده اصلی جریان لیبرال دموکراسی است.
هرکس به دجال ایمان آورد، کافر شده است. طرفداران لیبرال دموکراسی امروز، به سادگی به نام آزادی و دموکراسی به ترویج بی بند و باری و فساد می پردازند و مقابل آیات قرآن و روایات موضع می گیرند؛ ضروریات دین را منکر جلوه می دهند. دین خدا را در اداره جامعه ناکارآمد معرفی می کنند و مردم و جامعه را به هضم شدن در معادلات جهانی که در حقیقت همان فرهنگ لیبرال دموکراسی است دعوت می کنند؛ دعوتی که مساوی با کفر ورزیدن نسبت به آیات و روایات و تأیید کافران و ملحدان و فرهنگ آنان است.
مؤمنین در عصر دجّال، سخت ترین روزگار را می گذرانند و توسط دجّال و پیروان آن مورد شدیدترین اذیت و آزارها قرار می گیرند. می بینیم که بیشتر مسلمان ها در جهان امروز به عنوان تنها مقابله گران با تفکر لیبرال دموکراسی به شمار می روند و در آتش تهمت هایی سنگین، مثل خشونت طلبی مورد اذیت و آزار دجّالک های فرهنگ لیبرال دموکراسی قرار دارند و مظلومانه و غریبانه به دفاع از ارزش های الهی می پردازند.
فرهنگ به ظاهر شیک و مدرنی که لیبرال دموکراسی برای مردم سراسر جهان به ارمغان آورده، حتی اگر نخواهیم با توجه به روایت ها آن را مورد بررسی قرار دهیم، قطعا هر یک از قانون و قاعده هایش چاهی ست که انتهای آن معلوم نیست. درست مثل داستان پینوکیو که بچه ها به شهربازی می روند و فکر می کنند خیلی شاد و خوشبخت اند؛ ولی در انتها گوش های دراز و و دم آویزان است که از آن شهربازی برای شان به ارمغان می آید، غرب هم با وعده های توخالی و پوچ و با فریب دادن و مشغول کردن مردم به زندگی های متجدد و مجلل دنیا، می خواهد فقط خودش بر تمام جهان سیطره و حکومت کند و چه خیال باطلی در سر می پروراند. گرچه قدرت در حال حاضر در دست آنهاست ولی نابودی و تخریبشان به بدترین شکل قطعی است همان طور که در قرآن وعده نابودی ظالمان و پیروزی مستضعفان داده شده است.

این مطلب در پاییز ۱۳۹۳، به سفارش مؤسسۀ مطبوعه به رشتۀ تحریر درآمده است.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Copyright 2020 | Elmirashahan.ir | All Rights Reserved